Οι γονείς των περασμένων δεκαετιών έκαναν πράγματα που αν τα κάναμε σήμερα θεωρούνται red flags.
Ποτέ σε καμία δεκαετία στο χθες ή στο αύριο οι γονείς δεν ήταν ή δε θα υπάρξουν τέλειοι. Είναι όμως αλήθεια ότι στο σήμερα, με την τόση έκθεση στην πληροφορία, και στη δυνατότητα να πεις και να διατυμπανίσεις αυτό που πιστεύεις, μερικά λάθη στη γονεϊκότητα των περασμένων δεκαετιών δεν συγχωρούνται. Η μάλλον δεν τολμούν να περάσουν καν από το μυαλό μας. Τα περισσότερα αφορούν την υγεία και την ασφάλεια και όταν τα σκεφτόμαστε χαμογελούμε ελαφρώς αν και δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα. Κάθε εποχή όμως κρατά τη γνώση που έχει και κάνει ό,τι ξέρει καλύτερο
Οι επόμενες απλά προχωράμε!
Πάμε να δούμε μερικά από τα λάθη των γονιών στα 80’s και τα 90’s
Κάπνιζαν στο αυτοκίνητο (και μπροστά μας)
Ο όρος παθητικός καπνιστής ίσως να μην ήταν ακόμα διαδεδομένος αν και η ζημιά που προκαλεί το κάπνισμα σε κάποιον που εισπνέει καπνό από δεύτερο χέρι είχε αρχίσει να ακούγεται. Τις περισσότερες φορές, οι γονείς θα άναβαν τσιγάρο απερίσκεπτα στη διαδρομή μίας εκδρομής με μεγάλη διάρκεια. Στην καλύτερη θα άνοιγαν λίγο τα παράθυρο «μη μυρίσει το αυτοκίνητο». Η γκρίνια για τον καπνό από τους υπόλοιπους ήταν μια μεγάλη υπερβολή.
Οι συσκευασμένοι χυμοί μακράς διάρκειας ήταν ΟΚ
Θυμάστε κάτι γίγα συσκευασίες βερίκοκο και πορτοκάλι που εμφανίζονταν στο πρωϊνό; ‘Ηταν συμπυκνωμένοι και τις αραίωναν με νερό, καλαμάκι (πλαστικό!) και άσπρο πάτο. Τις θεωρούσαν μια χαρά, οικονομικές και κατάλληλες. Ω, ναι.
Κάναμε ποδήλατο χωρίς κράνος
Αν βάλεις στην άκρη ότι στα 80’s οι δρόμοι δεν είχαν άπειρα αυτοκίνητα, ότι οι δρόμοι (γενικά) ήταν πιο ήσυχοι και ασφαλής για ποδήλατο, οι κίνδυνοι ήταν οι ίδιοι. Αν πέσεις από ποδήλατο χτυπάς το κεφάλι σου! Κράνη όμως δε θυμάται κανένας μας. Υπήρξαμε λοιπόν τυχεροί ως γενιά (σε αυτό τουλάχιστον). Επιβιώσαμε.
Δεν βάζαμε ζώνες στο αυτοκίνητο
Κάτι παρόμοιο με το κράνος και η ζώνη ασφααλείας. Η κίνηση που τώρα όλοι κάνουμε, όταν ήμασταν παιδιά ήταν περιττή. Μάλιστα θυμόμαστε αρκετές φορές να σχολιάζεται ως «έλα καλέ υπερβολή! Μα και πίσω στα παιδιά;». Σκεφτείτε ότι τότε τα αυτοκίνητα δεν είχαν καν αερόσακους. Κάποια στιγμή κάπου στα 80’s κυκλοφόρησε ένα σποτ «οι ζώνες σώζουν ζωές» αρχίσαμε να τη βάζουμε στη ζωή μας.
Μας ανέπτυσσαν κακία με τα ζώα
Τότε το να έχει κανείς κατοικίδιο ήταν κάτι σαν να έχει κανονίσει ταξίδι σε χώρα του τρίτου κόσμου. Οι γονείς φώναζαν «μη πλησιάζεις το σκυλάκι! Θα σε δαγκώσει!» ή «πρόσεχε τη γάτα έχει νύχια!» σε με στιλ προστατευτικό όταν παρεκτρεπόμασταν παίζοντας με το ζωάκι αλλά καλλιεργώντας για το ζώο την εντύπωση ότι είναι βρώμικο, περιττό, ενοχλητικό στο δρόμο μας. Αυτό είναι το ζώο και εμείς οι υπέροχοι καθαροί άνθρωποι. Μερικοί από εμάς, μέσα μας, το πιστεύουμε ακόμη.
Ποια ανακύκλωση;
Το νέο ότι λιώνουν οι πάγοι δεν είχε φτάσει στα αυτιά των δικών μας γονιών, οπότε η απερίσκεπτη κατανάλωση πλαστικού πήγαινε σύννεφο. Ούτε λέξη για ανακύκλωση και πουθενά μπλε κάδοι. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι η απερίσκεπτη ρίψη σκουπιδιών εδώ κι εκεί ήταν ΟΚ για αυτό και κάποια στιγμή στην κρατική τηλεόραση εμφανίστηκε εκείνος ο συμπαθητικό πελαργός που έλεγε «όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές».
Σχόλια