Νέα παιδιά φεύγουν άδικα και οι γονείς μένουν πίσω με μια άδεια αγκαλιά.
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
H μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί—
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα ’λθει πια ο υιός που περιμένει.
Η «Δέησις» δημοσιεύτηκε το 1898 και είναι ένα από τα 154 ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη, που ο ίδιος ο ποιητής θεώρησε ότι τον ικανοποιούν απόλυτα και τα συμπεριέλαβε στο επίσημο σώμα της ποίησής του· γι’ αυτόν το λόγο τα αποκαλούμε «αναγνωρισμένα». Η τέχνη μας επιτρέπει να μιλησουμε για όλα όσα οι λέξεις δεν καταφέρνουν να περιγράψουν.
Η σκέψη μας είναι μαζί με τις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν στα Τέμπη την Τετάρτη 1 Μαρτίου.
Σχόλια