Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ μετέφρασαν το βιβλίο της Μαριέττας Κόντου στα αραβικά, με σκοπό να το δωρίσουν στα προσφυγόπουλα.
Το νέο βιβλίο της Μαριέττας Κόντου με τίτλο ΦΤΟΥ ΞΕΛΥΠΗ, που κυκλοφορεί στη σειρά «Ιστορίες που ζεις δυνατά» των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ με τις εικόνες του Στάθη Πετρόπουλου και απευθύνεται σε παιδιά από 10 ετών, μεταφράστηκε στα αραβικά και ταξιδεύει όπως η πρωταγωνίστριά του, η νεαρή Νουρ, προκειμένου να φτάσει στα χέρια 2.000 αραβόφωνων παιδιών-προσφύγων σε όλη την Ελλάδα. Η Νουρ είναι ένα νεαρό κορίτσι που ξεφεύγει από τη δίνη του πολέμου, περνά τη δική της οδύσσεια και φτάνει έως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ αποφάσισαν να δωρίσουν το βιβλίο στις ειδικές δομές που φιλοξενούν και στα σχολεία όπου φοιτούν προσφυγόπουλα. Για τον σκοπό αυτό το βιβλίο μεταφράστηκε στα αραβικά από την Πέρσα Κουμούτση και τον Abdelaziz Mohamed Abbas. Στη διανομή του βιβλίου βοηθούν οργανώσεις που ασχολούνται και φορείς που ευαισθητοποιούνται σε τέτοια ζητήματα όπως η ΑΡΣΙΣ, η ΜΕΤΑδραση, το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ο Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και ο Δήμος Αθηναίων (Πρόγραμμα Στέγασης), καθώς και μεμονωμένοι εκπαιδευτικοί. Μέχρι στιγμής έχουν δοθεί 1.400 αντίτυπα και η διανομή συνεχίζεται.
Η συγγραφέας Μαριέττα Κόντου, με αφορμή την ειδική αυτή έκδοση, έγραψε ένα προσωπικό σημείωμα το οποίο επίσης μεταφράστηκε στα αραβικά για να συνοδεύσει την αποστολή των βιβλίων και να διαβαστεί από τα παιδιά. Αξίζει να τη δούμε:
"Πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν εγώ ακόμη δεν είχα γεννηθεί, τον Σεπτέμβρη του 1922, ο δικός μου παππούς ήρθε στην Ελλάδα από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ήταν μικρός, πολύ μικρός, γύρω στα 7 και ήρθε μόνος του, αφού με τη μητέρα του και τις αδελφές του, χωρίστηκε στο ταξίδι και τις βρήκε πολύ μετά. Και τα κατάφερε!
Παρόλο που αυτή την ιστορία δεν είχα την ευτυχία να την ακούσω από τον ίδιο αλλά από τη μητέρα μου, την αγάπησα πολύ, την έκανα δική μου και στα μάτια μου, ο παππούς έγινε ένας ήρωας αγαπημένος κι ας μην τον γνώρισα ποτέ…
Όταν άκουσα την ιστορία της Ysra, ένιωσα τον ίδιο θαυμασμό που είχα νιώσει και τότε, όταν παιδί άκουσα την ιστορία του παππού. Κι έπειτα άκουσα κι άλλες κι άλλες ιστορίες, τις δικές σας, και άρχισα να νιώθω πως τελικά η ιστορία είναι στρογγυλή, κάνει κύκλους, κι έτσι γυρίζει πάλι στο ίδιο σημείο. Όμως πάντα θα υπάρχουν, σε όλες τις εποχές, παιδιά γενναία σαν εσάς, την Ysra, τη Νουρ που αν και αφήνουν πίσω τους λυπημένες πατρίδες, έχουν τόση δύναμη μέσα τους που καταφέρνουν να κάνουν τη λύπη χαμόγελο και κατόρθωμα θαυμαστό!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί χωρίς εσάς το βιβλίο αυτό δεν θα είχε γραφτεί, και μια ευχή, να κουβαλάτε πάντα μαζί σας τα πιο πολύτιμα κι αγαπημένα κι όπου κι αν πάτε να είναι αυτά που θα σας δίνουν τη δύναμη να συνεχίζετε και να γράφετε τη δική σας ιστορία, χαρούμενη, πολύχρωμη και ευτυχισμένη, όπως αξίζει σε όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου…"
Το βιβλίο είναι βασισμένο στην πραγματική ιστορία της Yusra Mardini, πρόσφυγα από τη Συρία και κολυμβήτρια, που περνώντας από το Αιγαίο τράβηξε μαζί με την αδερφή της τη βάρκα στην οποία επέβαιναν αυτή και τόσοι άλλοι συμπατριώτες της, προκειμένου να τους γλιτώσει από βέβαιο πνιγμό, και κατόρθωσε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, όπου δήλωσε: «Θα ήταν ντροπή να πνίγονταν οι άνθρωποι που δεν ήξεραν κολύμπι, θα ήταν ντροπή να πνιγόμουν άδικα, ενώ θα μπορούσα τουλάχιστον να πνιγώ περήφανη που αγωνίστηκα για το όνειρό μου».
«Κολυμπώ και υπόσχομαι, κολυμπώ και μιλάω στον εαυτό μου, από μέσα μου αλλά τόσο δυνατά που νομίζω ότι οι σκέψεις μου ακούγονται μέχρι απέναντι, εκεί, στη φωτεινή κουκκίδα που προσπαθώ να φτάσω εδώ και ώρες, ούτε κι εγώ ξέρω πόσες… Και εκεί που νιώθω τα πόδια μου να ’χουν βαρίδια και πάω να κουραστώ και ν’ αφεθώ, εκεί βγάζουνε φτερά και νιώθω να πετώ. Από τη μια γυρνώ, κοιτώ και βλέπω μόνο μάτια, ζευγάρια μάτια να με κοιτούν μέσα από τη βάρκα μας και να περιμένουν από μένα βοήθεια. Κι από την άλλη γυρνώ και κοιτάζω στη στεριά και με κρυφή λαχτάρα περιμένω κι εγώ κάποιος να με βοηθήσει, πιο μεγάλος και πιο δυνατός από μένα». - απόσπασμα από το βιβλίο
Σχόλια