Η Επιλεκτική αλαλία αποτελεί μία αγχώδη διαταραχή, η οποία συναντάται συνήθως στην παιδική ηλικία (συνήθως στα 3-5 ετών), στη σχολική ζωή και σπανιότερα στην ενήλικη.
Πιο συγκεκριμένα, χαρακτηρίζεται από απουσία λόγου εκ μέρους του παιδιού σε επιλεγμένα περιβάλλοντα και καταστάσεις, χωρίς να διακατέχεται από κάποια γλωσσική διαταραχή. Το παιδί ουσιαστικά μπορεί να επικοινωνήσει με άτομα, τα οποία νιώθει οικεία σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον όπως με την οικογένειά του στο σπίτι, αλλά δυσκολεύεται να μιλήσει σε άλλα περιβάλλοντα ή καταστάσεις. Εκδηλώνει λοιπόν μία φοβία σχετικά με την κοινωνική αλληλεπίδραση και την ομιλία. Τα παιδιά με επιλεκτική αλαλία ως επί το πλείστον αναπτύσσουν επαρκώς τους μηχανισμούς της γλώσσας (παραγωγή ομιλίας και γραπτού λόγου, αντίληψη) χωρίς διαταραχές.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα
- Επίμονη δυσκολία ή ανικανότητα στην ομιλία και απόκριση σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα, κυρίως παρατηρούνται στο σχολικό περιβάλλον.
- Ελάχιστη ή ελλιπής βλεμματική επαφή στην αλληλεπίδραση με άλλο πρόσωπο.
- Ορισμένα παιδιά μπορεί να χρησιμοποιούν μη λεκτική επικοινωνία για να απευθύνουν το λόγο δείχνοντας ή γνέφοντας με το κεφάλι τους.
- Άλλα παιδιά μπορεί να μιλάνε ελάχιστα ή να ψιθυρίζουν σε άτομα που εμπιστεύονται ή σε παιδιά της ηλικίας τους.
- Σε δραστηριότητες μπορεί είτε να συμμετέχουν μη λεκτικά είτε να απομονώνονται και να παραμένουν ανέκφραστα, απαθή ή να στέκονται παγωμένα απόμερα (π.χ. στην παιδική χαρά) από συστολή και φόβο.
- Η φοβία των παιδιών αυξάνεται σε εκπαιδευτικά περιβάλλοντα (σχολείο), όπου απαιτείται η συμμετοχή τους και κρίνεται η απόδοσή τους.
- Μπορεί στο σπίτι να παρουσιάζουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα (να είναι δραστήρια, φλύαρα, αστεία κ.λπ.) από αυτή που παρουσιάζουν στο σχολικό πλαίσιο. Η έναρξη των συμπτωμάτων μπορεί να συμβαδίζει με την έναρξη της σχολικής φοίτησης.
- Λόγω της αδυναμίας διαχείρισης των καταστάσεων που προκαλούν άγχος και φοβίες τα παιδιά, μπορεί να οδηγηθούν σε μη ηθελημένες συμπεριφορές (να είναι δειλά, πεισματάρικα, αγενή και χειριστικά).
- Ακόμη μπορεί να συνυπάρχουν και συμπτώματα (όπως νυχτερινή ή μη ενούρηση, τικ, ονυχοφαγία, πιπίλισμα του δαχτύλου, τρέμουλο, ναυτίες, κοιλόπονος κ.α).
- Ορισμένα παιδιά μπορούν να μιλήσουν κανονικά στο τηλέφωνο, λόγω της απουσίας της βλεμματικής επαφής πρόσωπο με πρόσωπο.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί τους;
Οι γονείς θα πρέπει να προσπαθήσουν να περιορίσουν την πίεση από το παιδί σε σχέση με την επικοινωνία και την ομιλία. Είναι σημαντικό το παιδί να μην αισθάνεται ντροπή ή στεναχώρια επειδή δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην προσδοκία των γονιών του. Θα χρειαστεί να συμβουλευτούν τον παιδίατρό τους, ο οποίος και θα τους κατευθύνει στο τι ακριβώς χρειάζονται.
Σχόλια