Άννα Δάλλα-Μικρός Πρίγκηπας
Η συγγραφέας μιλά στη Χριστίνα Χρυσανθοπούλου για το παιδικό βιβλίο, τους πιτσιρικάδες αναγνώστες και τον...μικρό της κόμη δράκουλα.
Πώς προέκυψε η ιδέα, οι ήρωες του βιβλίου σου να είναι δράκουλες;
Ήμουν ομαδάρχισσα σε μία κατασκήνωση στην Πεντέλη και είχα μία σκηνή με αγόρια γύρω στα 7 με 10 ετών. Ήταν πράγματι πολύ άγρια, έκαναν τα πιο απίστευτα πράγματα, δεν φοβόντουσαν και είχα την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσα να τους κάνω καλά με τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε το να ησυχάσουν και να κοιμηθούν ήταν άθλος. Έτσι, αποφάσισα κάθε βράδυ να τους διηγούμαι μία ιστορία. Πιστέψτε με έπρεπε να είναι μία ιστορία τρομακτική, εντυπωσιακή, που να τους καθηλώνει. Κάπως έτσι προέκυψαν οι δράκουλες και οι περιπέτειές τους. Πολύ αργότερα – ανταποκρινόμενη στην παράκληση ενός φίλου να του διηγηθώ ένα παραμυθάκι – τους έβαλα στο χαρτί!
-Βλέποντας το Χάρι Πότερ με την 5χρονη κόρη μου, διαπίστωσα ότι στα σημεία που εγώ φοβόμουν ότι θα φοβηθεί, εκείνη ξεκαρδιζόταν. Ποιο στοιχείο είναι αυτό που χάνουμε (ή αποκτάμε), καθώς εγκαταλείπουμε την παιδική ηλικία, με αποτέλεσμα η οπτική μας να χάνει αυτή την ελευθερία;
Αυτό είναι κάτι που γνώριζα υποσυνείδητα και για το οποίο επιβεβαιώθηκα γράφοντας αυτό το βιβλίο. Τα παιδιά δεν φοβούνται όπως φοβόμαστε εμείς. Μάλλον έχει να κάνει με την οπτική από την οποία βλέπουν τη ζωή. Δεν θεωρούν ότι όλα αυτά τα τρομακτικά τα αφορούν ή τα περιμένουν στη γωνία τα βλέπουν με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα. Με το βιβλίο μου συνέβη ένα αστείο, όλα τα παιδιά που το διάβασαν, ακόμα και όσα ήταν μικρότερα από την προτεινόμενη ηλικία δεν φοβήθηκαν καθόλου, ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, μία μέρα με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, μου είπε: «διαβάζω το βιβλίο σου. Είναι πολύ ωραίο. Αλλά το διαβάζω τη μέρα, τη νύχτα αγριεύομαι.»
-Ως συγγραφέας παιδικού βιβλίου, πόσο εύκολο είναι να απαλλαγείς από στερότυπα όπως: τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, τα παιδιά φοβούνται πιο εύκολα, τα παιδιά στενοχωριούνται πιο εύκολα κλπ, ώστε να διαχειριστείς ελεύθερα την ιστορία σου;
Εγώ έκανα το εξής: Έγραψα απλώς μία ιστορία, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα παιδιά πιθανώς δεν θα καταλάβουν ή θα φοβηθούν. Φαντάζομαι με βοήθησε πολύ ότι όταν ήμουν παιδί είχα διαβάσει πάρα πολλά παιδικά βιβλία – τα οποία και λάτρευα. Η αίσθηση που μου είχαν αφήσει αυτά ήταν ο οδηγός μου.
-Χιούμορ, φαντασία, πρωτοτυπία, προσεγμένο λεξιλόγιο, ευφάνταστη εικονογράφηση. Ποιό στοιχείο δεν «δέχεσαι» να λείπει από ένα παιδικό βιβλίο;
Να σας πω καλύτερα τι δεν μου αρέσει σε ένα παιδικό βιβλίο; Δεν μου αρέσει το πολύ απλοϊκό λεξιλόγιο, τα εξώφθαλμα μηνύματα και τα εξυπνακίστικα τρικ για να βγει γέλιο. Τα παιδιά δεν είναι χαζά, μικρά είναι!
-Πιστεύεις ότι τα παιδικά βιβλία πρέπει να έχουν καλό τέλος για να μην απογοητεύουν τον μικρό αναγνώστη;
Πιστεύω ότι όλα τα βιβλία σε όποιον κι αν απευθύνονται, μικρό ή μεγάλο, πρέπει να έχουν ένα τέλος που αν μη τι άλλο να αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας ανοιχτό. Διαφορετικά – επειδή στα βιβλία βυθιζόμαστε και ταξιδεύουμε μαζί τους – απογοητευόμαστε πολύ.
-Ως συγγραφέας και μαμά πόσο σημαντική θεωρείς την ανάγνωση ή την αφήγηση παραμυθιών στα παιδιά;
Θεωρώ ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί ένας γονιός να κάνει στο παιδί του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ήμουν στο νηπιαγωγείο ή την πρώτη δημοτικού και στις διακοπές του καλοκαιριού στην Καλαμάτα η θεία μου μας διάβαζε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε το Καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη, ακόμα θυμάμαι εκείνη την αίσθηση, ένοιωθα μία ζεστασιά και μία αγωνία, να μη με πάρει ο ύπνος…
-Με ποια κριτήρια επιλέγεις βιβλία για τον γιο σου;
Ακόμα είναι πολύ μικρός. Θέλω όμως να διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία που με συγκλόνιζαν μικρή. Κατά τα άλλα νομίζω θα είναι δύσκολο να επιλέγω. Μάλλον θα πρέπει πριν να τα έχω διαβάσει εγώ!
-Μετά τον μικρό κόμη δράκουλα, τι;
Έχω σκεφτεί και έχω λίγο ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα για μεγάλους. Κατά κάποιο τρόπο είναι η ιστορία της γιαγιάς μου που ήρθε από τη Μικρά Ασία το 1920 στην Αθήνα. Κυρίως θέλω να περιγράψω τον τρόπο που έβλεπε και βίωνε τη ζωή, Πιστεύω ότι ακόμα και στο ελάχιστο να μπορούσαμε να μιμηθούμε την πηγαία αισιοδοξία και θετική της σκέψη θα ήταν αρκετό για να είμαστε ευτυχισμένοι.
-Οι αγαπημένοι ήρωες παραμυθιών από την παιδική σου ηλικία είναι...
Η Πίπη η φακιδομύτη, ο Μικές, ο μικρός Νικόλας, ο τρελαντώνης, ο Άκης («ο Άκης και οι άλλοι», «ο Άκης στα όπλα»)…
-Τα πιο αξέχαστα βιβλία που διάβασες μικρή είναι...
Κάθε Σάββατο πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στην Πρωτοπορία και αγοράζαμε βιβλία. Μέχρι το απόγευμα τα είχα διαβάσει. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν μήπως το επόμενο Σάββατο δεν έβρισκα καινούργια. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρρή. Το πιο αγαπημένο μου είναι όμως το Καπλάνι της βιτρίνας, το έχω διαβάσει τόσες φορές που το ξέρω σχεδόν απ’ έξω.
-Οι πιο «Παραμυθένιες», οικογενειακές διαδρομές στην πόλη είναι...
Όταν ήμουν μικρή πηγαίναμε για πικ νικ στο ελατοδάσος της Πάρνηθας (στην κοιλάδα με τις πεταλούδες) και στο Τατόι. Δυστυχώς η Πάρνηθα κάηκε. Το παιδί μας το πάμε για βόλτες στον Υμηττό, στο Τατόι, σε κάποια λίγα κομμάτια της Πάρνηθας που έχουν διασωθεί αλλά και κοντά στη θάλασσα. Εμένα όμως επειδή είμαι παιδί του κέντρου με ευχαριστεί πάρα πολύ η απογευματινή βόλτα που κάνω στην Πλάκα, τη Διονυσίου Αεροπαγείτου και το Θησείο.
Η Άννα Δάλλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήρε πτυχίο από το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πάντειου πανεπιστημίου. Το 2003 ολοκλήρωσε, στο ίδιο πανεπιστήμιο, τις μεταπτυχιακές της σπουδές με τίτλο «Πολιτιστική Πολιτική - Διοίκηση και Επικοινωνία». Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και αρθρογραφεί σχετικά με θέματα επιστήμης, υγείας και διατροφής. Έχει γράψει δέκα βιβλία που πραγματεύονται συναφή θέματα. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός αγοριού.
"Ο μικρός κόμης δράκουλας" είναι το πρώτο της λογοτεχνικό βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Ήμουν ομαδάρχισσα σε μία κατασκήνωση στην Πεντέλη και είχα μία σκηνή με αγόρια γύρω στα 7 με 10 ετών. Ήταν πράγματι πολύ άγρια, έκαναν τα πιο απίστευτα πράγματα, δεν φοβόντουσαν και είχα την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσα να τους κάνω καλά με τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε το να ησυχάσουν και να κοιμηθούν ήταν άθλος. Έτσι, αποφάσισα κάθε βράδυ να τους διηγούμαι μία ιστορία. Πιστέψτε με έπρεπε να είναι μία ιστορία τρομακτική, εντυπωσιακή, που να τους καθηλώνει. Κάπως έτσι προέκυψαν οι δράκουλες και οι περιπέτειές τους. Πολύ αργότερα – ανταποκρινόμενη στην παράκληση ενός φίλου να του διηγηθώ ένα παραμυθάκι – τους έβαλα στο χαρτί!
-Βλέποντας το Χάρι Πότερ με την 5χρονη κόρη μου, διαπίστωσα ότι στα σημεία που εγώ φοβόμουν ότι θα φοβηθεί, εκείνη ξεκαρδιζόταν. Ποιο στοιχείο είναι αυτό που χάνουμε (ή αποκτάμε), καθώς εγκαταλείπουμε την παιδική ηλικία, με αποτέλεσμα η οπτική μας να χάνει αυτή την ελευθερία;
Αυτό είναι κάτι που γνώριζα υποσυνείδητα και για το οποίο επιβεβαιώθηκα γράφοντας αυτό το βιβλίο. Τα παιδιά δεν φοβούνται όπως φοβόμαστε εμείς. Μάλλον έχει να κάνει με την οπτική από την οποία βλέπουν τη ζωή. Δεν θεωρούν ότι όλα αυτά τα τρομακτικά τα αφορούν ή τα περιμένουν στη γωνία τα βλέπουν με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα. Με το βιβλίο μου συνέβη ένα αστείο, όλα τα παιδιά που το διάβασαν, ακόμα και όσα ήταν μικρότερα από την προτεινόμενη ηλικία δεν φοβήθηκαν καθόλου, ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, μία μέρα με πήρε τηλέφωνο η θεία μου, μου είπε: «διαβάζω το βιβλίο σου. Είναι πολύ ωραίο. Αλλά το διαβάζω τη μέρα, τη νύχτα αγριεύομαι.»
-Ως συγγραφέας παιδικού βιβλίου, πόσο εύκολο είναι να απαλλαγείς από στερότυπα όπως: τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, τα παιδιά φοβούνται πιο εύκολα, τα παιδιά στενοχωριούνται πιο εύκολα κλπ, ώστε να διαχειριστείς ελεύθερα την ιστορία σου;
Εγώ έκανα το εξής: Έγραψα απλώς μία ιστορία, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι τα παιδιά πιθανώς δεν θα καταλάβουν ή θα φοβηθούν. Φαντάζομαι με βοήθησε πολύ ότι όταν ήμουν παιδί είχα διαβάσει πάρα πολλά παιδικά βιβλία – τα οποία και λάτρευα. Η αίσθηση που μου είχαν αφήσει αυτά ήταν ο οδηγός μου.
-Χιούμορ, φαντασία, πρωτοτυπία, προσεγμένο λεξιλόγιο, ευφάνταστη εικονογράφηση. Ποιό στοιχείο δεν «δέχεσαι» να λείπει από ένα παιδικό βιβλίο;
Να σας πω καλύτερα τι δεν μου αρέσει σε ένα παιδικό βιβλίο; Δεν μου αρέσει το πολύ απλοϊκό λεξιλόγιο, τα εξώφθαλμα μηνύματα και τα εξυπνακίστικα τρικ για να βγει γέλιο. Τα παιδιά δεν είναι χαζά, μικρά είναι!
-Πιστεύεις ότι τα παιδικά βιβλία πρέπει να έχουν καλό τέλος για να μην απογοητεύουν τον μικρό αναγνώστη;
Πιστεύω ότι όλα τα βιβλία σε όποιον κι αν απευθύνονται, μικρό ή μεγάλο, πρέπει να έχουν ένα τέλος που αν μη τι άλλο να αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας ανοιχτό. Διαφορετικά – επειδή στα βιβλία βυθιζόμαστε και ταξιδεύουμε μαζί τους – απογοητευόμαστε πολύ.
-Ως συγγραφέας και μαμά πόσο σημαντική θεωρείς την ανάγνωση ή την αφήγηση παραμυθιών στα παιδιά;
Θεωρώ ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορεί ένας γονιός να κάνει στο παιδί του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ήμουν στο νηπιαγωγείο ή την πρώτη δημοτικού και στις διακοπές του καλοκαιριού στην Καλαμάτα η θεία μου μας διάβαζε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε το Καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη, ακόμα θυμάμαι εκείνη την αίσθηση, ένοιωθα μία ζεστασιά και μία αγωνία, να μη με πάρει ο ύπνος…
-Με ποια κριτήρια επιλέγεις βιβλία για τον γιο σου;
Ακόμα είναι πολύ μικρός. Θέλω όμως να διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία που με συγκλόνιζαν μικρή. Κατά τα άλλα νομίζω θα είναι δύσκολο να επιλέγω. Μάλλον θα πρέπει πριν να τα έχω διαβάσει εγώ!
-Μετά τον μικρό κόμη δράκουλα, τι;
Έχω σκεφτεί και έχω λίγο ξεκινήσει να γράφω ένα μυθιστόρημα για μεγάλους. Κατά κάποιο τρόπο είναι η ιστορία της γιαγιάς μου που ήρθε από τη Μικρά Ασία το 1920 στην Αθήνα. Κυρίως θέλω να περιγράψω τον τρόπο που έβλεπε και βίωνε τη ζωή, Πιστεύω ότι ακόμα και στο ελάχιστο να μπορούσαμε να μιμηθούμε την πηγαία αισιοδοξία και θετική της σκέψη θα ήταν αρκετό για να είμαστε ευτυχισμένοι.
-Οι αγαπημένοι ήρωες παραμυθιών από την παιδική σου ηλικία είναι...
Η Πίπη η φακιδομύτη, ο Μικές, ο μικρός Νικόλας, ο τρελαντώνης, ο Άκης («ο Άκης και οι άλλοι», «ο Άκης στα όπλα»)…
-Τα πιο αξέχαστα βιβλία που διάβασες μικρή είναι...
Κάθε Σάββατο πηγαίναμε με τον μπαμπά μου στην Πρωτοπορία και αγοράζαμε βιβλία. Μέχρι το απόγευμα τα είχα διαβάσει. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν μήπως το επόμενο Σάββατο δεν έβρισκα καινούργια. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρρή. Το πιο αγαπημένο μου είναι όμως το Καπλάνι της βιτρίνας, το έχω διαβάσει τόσες φορές που το ξέρω σχεδόν απ’ έξω.
-Οι πιο «Παραμυθένιες», οικογενειακές διαδρομές στην πόλη είναι...
Όταν ήμουν μικρή πηγαίναμε για πικ νικ στο ελατοδάσος της Πάρνηθας (στην κοιλάδα με τις πεταλούδες) και στο Τατόι. Δυστυχώς η Πάρνηθα κάηκε. Το παιδί μας το πάμε για βόλτες στον Υμηττό, στο Τατόι, σε κάποια λίγα κομμάτια της Πάρνηθας που έχουν διασωθεί αλλά και κοντά στη θάλασσα. Εμένα όμως επειδή είμαι παιδί του κέντρου με ευχαριστεί πάρα πολύ η απογευματινή βόλτα που κάνω στην Πλάκα, τη Διονυσίου Αεροπαγείτου και το Θησείο.
Η Άννα Δάλλα γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήρε πτυχίο από το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πάντειου πανεπιστημίου. Το 2003 ολοκλήρωσε, στο ίδιο πανεπιστήμιο, τις μεταπτυχιακές της σπουδές με τίτλο «Πολιτιστική Πολιτική - Διοίκηση και Επικοινωνία». Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Εργάζεται ως δημοσιογράφος και αρθρογραφεί σχετικά με θέματα επιστήμης, υγείας και διατροφής. Έχει γράψει δέκα βιβλία που πραγματεύονται συναφή θέματα. Είναι παντρεμένη και μητέρα ενός αγοριού.
"Ο μικρός κόμης δράκουλας" είναι το πρώτο της λογοτεχνικό βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
