Φτιάξαμε λοιπόν μια λίστα με τα πράγματα που πλέον μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Κάποτε ήμασταν κι εμείς παιδιά. Ανακλύπταμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των γονιών μας και προχωρούσαμε μαζί τους. Μεγαλώνοντας και βλέποντας πως αλλάζουν οι γενιές είναι φυσικό να θέλουμε να κρατήσουμε κάποια στοιχεία που πήραμε από τους γονείς μας. Παράλληλα, επιθυμούμε να εμπλουτίσουμε τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τα παιδιά μας, με όσα έχουμε μάθει από τις δικές μας εμπειρίες. Όντας νέοι γονείς, χρειάζεται να διαπραγματευτούμε ξανά πως θα θέλαμε να είμαστε εμείς σαν γονείς για τα παιδιά μας.
Φτιάξαμε λοιπόν μια λίστα με τα πράγματα που πλέον μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
- Να τα ακούμε, ακόμα και όταν μας διορθώνουν σε κάτι.
Τα παλιότερα χρόνια, τα παιδιά δεν επιτρεπόταν να αντιμιλήσουν ή να εκφράσουν μια διαφορετική γνώμη από αυτή των γονέων τους. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι γονείς ακούν τα παιδιά και δέχονται ακόμα και να τους διορθώσουν.
- Να παραδεχόμαστε τα λάθη μας ζητώντας συγγνώμη.
Τα παιδιά πάντα έπρεπε από νωρίς να μάθουν να λένε συγγνώμη όταν έκαναν μια αταξία ή έλεγαν ψέματα. Το ίδιο βέβαια δεν ίσχυε για τους γονείς, οι οποίοι μπορεί να καθυστερούσαν για μια παράσταση στο σχολείο αλλά σπάνια θα το παραδέχονταν και θα αναλάμβαναν την ευθύνη. Αυτό όμως αλλάζει σιγά σιγά.
- Να τους δείξουμε τον τρόπο να μιλούν για τα συναισθήματά τους.
Οι φωνές και τα κλάματα έδιναν και έπαιρναν στα οικογενειακά τραπέζια, στις παιδικές χαρές, στο σχολείο. Λίγες ήταν φορές που κάποιος θα έλεγε φώναξα γιατί φοβήθηκα πολύ ή έκλαψα γιατί στεναχωρήθηκα με αυτό που συνέβη. Εξηγώντας τα συναισθήματά μας πλέον μπορούμε να έρθουμε κοντά μεταξύ μας ακόμα και όταν είμαστε αναστατωμένοι. Αυτό ισχύει και για μας τους ενήλικες.
- Να του μαθουμε υγιείς τρόπους να αντιδρούν σε έντονα ερεθίσματα.
Στο παρελθόν οι γονείς είτε τιμωρούσαν ένα παιδί που δεν αντιδρούσε σωστά σε ένα έντονο ερέθισμα, είτε το άφηνε να ηρεμήσει και μετά του μιλούσε. Πόσο καλύτερα όμως είναι τώρα που πλέον οι γονείς μπορούν να δείχνουν έναν δρόμο διαχείρισης και επιλογής στα παιδιά τους;
- Να επιτρέψουμε στα παιδιά να δουν και τις ευάλωτες πλευρές μας και να τους μιλησουμε έπειτα για αυτές.
Οι γονείς μας για πολλά χρόνια κρύβονταν για να μην τους δούμε φοβισμένους, στεναχωρημένους ή με δάκρυα στα μάτια. Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχουμε πρόσβαση σε συζήτηση γύρω από τα μεγάλα δύσκολα συναισθήματα. Αυτό φυσικά δεν χρειάζεται να μείνει έτσι. Μπορεί να αλλάξει.
- Να δείχνουμε την τρυφερότητά μας και με την σωματική επαφή, όπως με μια αγκαλιά.
Μην το χαιδευεις πολύ θα βγει μαλακό παιδί. Δεν θα αντέξει τις αντιξοότητες της ζωής. Τα παιδιά είναι σκληρά μεταξύ τους. Χάσανε πολλοί γονείς αγκαλιές και τρυφερές στιγμές με τα παιδιά τους, με αυτή την δικαιολογία. Η σωματική επαφή, το άγγιγμα και η τρυφερότητα είναι ιδιαίτερα ευεργετικά για την ανάπτυξη των παιδιών.
Τέλος, μην ξεχνάτε, τα παιδιά πάντα θα μιμούνται τους γονείς τους. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Εσείς τι λέτε;
Σχόλια