Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο για ένα συγγραφέα από το να σε κοιτάζει ένα παιδί και να σου λέει «διάβασα ΟΛΟ το βιβλίο σας».
Πώς ασχοληθήκατε με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων;
Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου έχω μία αρκετά καλή εξοικείωση με το. πληκτρολόγιο. Ήθελα από χρόνια να τολμήσω ένα μυθιστόρημα, ξεφεύγοντας από τη ρουτίνα των δημοσιογραφικών κειμένων. Με την ιδιότητα του δασκάλου τώρα, απευθύνομαι εδώ και χρόνια προφορικά στα παιδιά, οπότε μου ήταν σχετικά εύκολο να επιχειρήσω να το κάνω χρησιμοποιώντας το γραπτό λόγο.
Τι θέλετε να διδάξετε μέσα από το βιβλίο σας;
Τα παιδιά τίποτα απολύτως! Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στο διδακτισμό, τα παιδιά οφείλεις να τα προσεγγίζεις και να τα καταλαβαίνεις, να τους μιλάς στη γλώσσα τους. Με τους γονείς πάλι, μου βγήκε ένας άκρατος διδακτισμός. Πώς οφείλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας, ώστε να τα κάνουμε ευτυχισμένα.
Τι έχετε διδαχτεί ο ίδιος από τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά;
Η εμπειρία μου είναι πολύ μικρή, αφού είναι μόλις η πρώτη μου απόπειρα. Το μόνο δείγμα που έχω είναι η αποδοχή στο σχολείο που δουλεύω από παιδιά που διάβασαν το βιβλίο και το βρήκαν ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο για ένα συγγραφέα από το να σε κοιτάζει ένα παιδί και να σου λέει «διάβασα ΟΛΟ το βιβλίο σας».
Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Προσωπικές ιστορίες ή απλώς φαντασία;
Πάντα η πρώτη συγγραφική απόπειρα έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τουλάχιστον αυτό υποθέτω, αφού δεν μπορώ ακόμη να δηλώσω συγγραφέας με μόλις ένα εκδομένο βιβλίο στην καριέρα μου. Η ιστορία της «φανέλας του Τζέραρντ» έχει προσωπικά βιώματα, αφού τρέχω το υιό μου σε Ακαδημίες ποδοσφαίρου εδώ και 8 χρόνια, αλλά διαθέτει και αρκετή φαντασία στη μυθοπλασία χαρακτήρων και καταστάσεων. Άλλωστε το σενάριο με τη μαγική φανέλα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι πραγματικό.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν το βιβλίο;
Να ανοίξουν ένα βιβλίο που διαβάζουν οι ίδιοι στην πλαζ που περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Να δείξουν στα παιδιά, χωρίς πειθαναγκασμούς και οδηγίες, ότι υπάρχει κι ένας εναλλακτικός τρόπος να περνάς καλά στον ελεύθερο χρόνο σου, πέραν της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ακριβώς κάτω από το παιχνίδι και τη συναναστροφή με συνομήλικους -εννοείται- θα μπορούσαν να περάσουν στα παιδιά τους ότι βρίσκεται ένα καλό βιβλίο.
Πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να τους διαβάζουμε παραμύθια;
Ακόμη καλύτερα είναι τα τους διηγούμαστε παραμύθια, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που ένα παιδί μπορεί να διαβάζει άνετα ένα τυπωμένο σε βιβλίο παραμύθι. Τα καλύτερα παραμύθια τα έχουν διηγηθεί εντελώς αγράμματοι παππούδες και γιαγιάδες, που προφανώς δεν γνώριζαν ανάγνωση.
Θα θέλαμε να μας προτείνετε τα 10 δικά σας αγαπημένα παιδικά βιβλία, το προσωπικό σας «τοπ-10».
Είμαι κλασικός ως αναγνώστης, υπό την έννοια ότι βιβλία φαντασίας όπως αυτά που έγραψε ο Ιούλιος Βερν πριν από 200 χρόνια (το αγαπημένο μου είναι «ο 15ετής πλοίαρχος» γιατί μου έμαθε Γεωγραφία) μπορούν να μονοπωλήσουν το «τοπ-10». Αλλά δεν θα μπορούσε να λείψει ο Κάρολος Ντίκενς και «ο Όλιβερ Τουίστ», ο Μαρκ Τουέιν και «οι περιπέτειες του Χοκ Φιν», και φυσικά ο «Μικρός Νικόλας» του Γκοσινί, το οποίο υφολογικά έχει πλησιάσει η δική μου συγγραφική απόπειρα. Από Έλληνες συγγραφείς, «το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη και ορισμένα πανέξυπνα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά (τον οποίο παρά την εμπορικότητα των έργων του θεωρώ και πολύ ποιοτικό) θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στη δεκάδα. Αν δεν υπήρχε το «κόλλημα» με τον Ιούλιο Βερν.
Πώς αισθάνεστε που το βιβλίο σας είναι υποψήφιο για το Βραβείο Ανάγνωσης;
Aμήχανα! Φυσικά είχα μεγάλη ιδέα για το βιβλίο μου, δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που δημιουργεί κάτι πιστεύει κάτι διαφορετικό από το μότο «αυτό το δημιούργημα αγγίζει την τελειότητα». Μόνο που κρατάς τέτοιες σκέψεις για τον εαυτό σου. Φυσικά το βιβλίο μου «δεν αγγίζει την τελειότητα», μήπως όμως αρέσει και σε άλλους εκτός από εμένα που το έγραψα; Είναι ένα ερώτημα που προέκυψε μέσα μου μετά την υποψηφιότητα.
Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου έχω μία αρκετά καλή εξοικείωση με το. πληκτρολόγιο. Ήθελα από χρόνια να τολμήσω ένα μυθιστόρημα, ξεφεύγοντας από τη ρουτίνα των δημοσιογραφικών κειμένων. Με την ιδιότητα του δασκάλου τώρα, απευθύνομαι εδώ και χρόνια προφορικά στα παιδιά, οπότε μου ήταν σχετικά εύκολο να επιχειρήσω να το κάνω χρησιμοποιώντας το γραπτό λόγο.
Τι θέλετε να διδάξετε μέσα από το βιβλίο σας;
Τα παιδιά τίποτα απολύτως! Έχω πάψει εδώ και χρόνια να πιστεύω στο διδακτισμό, τα παιδιά οφείλεις να τα προσεγγίζεις και να τα καταλαβαίνεις, να τους μιλάς στη γλώσσα τους. Με τους γονείς πάλι, μου βγήκε ένας άκρατος διδακτισμός. Πώς οφείλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας, ώστε να τα κάνουμε ευτυχισμένα.
Τι έχετε διδαχτεί ο ίδιος από τη συγγραφή βιβλίων για παιδιά;
Η εμπειρία μου είναι πολύ μικρή, αφού είναι μόλις η πρώτη μου απόπειρα. Το μόνο δείγμα που έχω είναι η αποδοχή στο σχολείο που δουλεύω από παιδιά που διάβασαν το βιβλίο και το βρήκαν ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κομπλιμέντο για ένα συγγραφέα από το να σε κοιτάζει ένα παιδί και να σου λέει «διάβασα ΟΛΟ το βιβλίο σας».
Από που πηγάζει η έμπνευση σας; Προσωπικές ιστορίες ή απλώς φαντασία;
Πάντα η πρώτη συγγραφική απόπειρα έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τουλάχιστον αυτό υποθέτω, αφού δεν μπορώ ακόμη να δηλώσω συγγραφέας με μόλις ένα εκδομένο βιβλίο στην καριέρα μου. Η ιστορία της «φανέλας του Τζέραρντ» έχει προσωπικά βιώματα, αφού τρέχω το υιό μου σε Ακαδημίες ποδοσφαίρου εδώ και 8 χρόνια, αλλά διαθέτει και αρκετή φαντασία στη μυθοπλασία χαρακτήρων και καταστάσεων. Άλλωστε το σενάριο με τη μαγική φανέλα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι πραγματικό.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς για να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν το βιβλίο;
Να ανοίξουν ένα βιβλίο που διαβάζουν οι ίδιοι στην πλαζ που περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Να δείξουν στα παιδιά, χωρίς πειθαναγκασμούς και οδηγίες, ότι υπάρχει κι ένας εναλλακτικός τρόπος να περνάς καλά στον ελεύθερο χρόνο σου, πέραν της τηλεόρασης ή του υπολογιστή. Ακριβώς κάτω από το παιχνίδι και τη συναναστροφή με συνομήλικους -εννοείται- θα μπορούσαν να περάσουν στα παιδιά τους ότι βρίσκεται ένα καλό βιβλίο.
Πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να τους διαβάζουμε παραμύθια;
Ακόμη καλύτερα είναι τα τους διηγούμαστε παραμύθια, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία που ένα παιδί μπορεί να διαβάζει άνετα ένα τυπωμένο σε βιβλίο παραμύθι. Τα καλύτερα παραμύθια τα έχουν διηγηθεί εντελώς αγράμματοι παππούδες και γιαγιάδες, που προφανώς δεν γνώριζαν ανάγνωση.
Θα θέλαμε να μας προτείνετε τα 10 δικά σας αγαπημένα παιδικά βιβλία, το προσωπικό σας «τοπ-10».
Είμαι κλασικός ως αναγνώστης, υπό την έννοια ότι βιβλία φαντασίας όπως αυτά που έγραψε ο Ιούλιος Βερν πριν από 200 χρόνια (το αγαπημένο μου είναι «ο 15ετής πλοίαρχος» γιατί μου έμαθε Γεωγραφία) μπορούν να μονοπωλήσουν το «τοπ-10». Αλλά δεν θα μπορούσε να λείψει ο Κάρολος Ντίκενς και «ο Όλιβερ Τουίστ», ο Μαρκ Τουέιν και «οι περιπέτειες του Χοκ Φιν», και φυσικά ο «Μικρός Νικόλας» του Γκοσινί, το οποίο υφολογικά έχει πλησιάσει η δική μου συγγραφική απόπειρα. Από Έλληνες συγγραφείς, «το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη και ορισμένα πανέξυπνα παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά (τον οποίο παρά την εμπορικότητα των έργων του θεωρώ και πολύ ποιοτικό) θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στη δεκάδα. Αν δεν υπήρχε το «κόλλημα» με τον Ιούλιο Βερν.
Πώς αισθάνεστε που το βιβλίο σας είναι υποψήφιο για το Βραβείο Ανάγνωσης;
Aμήχανα! Φυσικά είχα μεγάλη ιδέα για το βιβλίο μου, δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος που δημιουργεί κάτι πιστεύει κάτι διαφορετικό από το μότο «αυτό το δημιούργημα αγγίζει την τελειότητα». Μόνο που κρατάς τέτοιες σκέψεις για τον εαυτό σου. Φυσικά το βιβλίο μου «δεν αγγίζει την τελειότητα», μήπως όμως αρέσει και σε άλλους εκτός από εμένα που το έγραψα; Είναι ένα ερώτημα που προέκυψε μέσα μου μετά την υποψηφιότητα.
Σχόλια