Με την έλλειψη συναισθηματικής ανταπόκρισης και επικοινωνίας μεταξύ των γονιών και των παιδιών ουσιαστικά σπάμε ένα πολύ αρχέγονο μοτίβο ανάπτυξης των παιδιών.
Ένα κείμενο από το περιοδικό “The Atlantic” έρχεται να ρίξει φως στο πρόβλημα που φαίνεται να έχουν όλοι οι γονείς, αλλά κανένας δεν μιλάει για αυτό.
Το άρθρο με τίτλο “Οι κίνδυνοι των αποσυντονισμένων γονιών” εξηγεί πως οι γονείς θα έπρεπε να σταματήσουν να αγχώνονται τόσο για το χρόνο, που περνούν τα παιδιά τους μπροστά από μία οθόνη και να σκεφτούν πως εκείνοι διαχειρίζονται τον ελεύθερό τους χρόνο.
Τα κινητά τηλέφωνα έχουν συνδεθεί με πολλά αρνητικά συμβάντα, από τροχαία δυστυχήματα, προβλήματα στις σχέσεις και στην επικοινωνία, μέχρι δυσκολία στον ύπνο και έλλειψη ενσυναίσθησης, όπως υποστηρίζει η αρθρογράφος Erika Christakis. Στην πραγματικότητα ίσως να έχει μεγαλύτερη αξία να απαριθμήσουμε τα σημεία που δεν επηρεάζονται από τα κινητά τηλέφωνα και τις οθόνες, μιας και από ότι φαίνεται είναι ελάχιστα.
Ενώ τα τελευταία χρόνια επικεντρωνόμαστε στις επιπτώσεις της χρήσης της μπλε οθόνης στην ανάπτυξη των παιδιών, ίσως αυτή τη φορά θα έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή μας σε μία άλλη οπτική του ίδιου θέματος. Στο πως οι μπλε οθόνες επηρεάζουν την συμπεριφορά των γονιών και την αλληλεπίδρασή τους με τα παιδιά και πως αυτή η σχέση επηρεάζει με τη σειρά της την εξέλιξή τους. Οι γονείς έχουν φυσική παρουσία στις ζωές των παιδιών τους, αλλά φαίνονται λιγότερο συναισθηματικά συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους.
Με την έλλειψη συναισθηματικής ανταπόκρισης και επικοινωνίας μεταξύ των γονιών και των παιδιών ουσιαστικά σπάμε ένα πολύ αρχέγονο μοτίβο ανάπτυξης των παιδιών. Άρα στην πραγματικότητα όπως επισημαίνει και η συγγραφέας, δεν γνωρίζουμε τα νερά στα οποία πάμε να κολυμπήσουμε.
Από έρευνες γνωρίζουμε πως τα παιδιά έχουν μία μοναδική ικανότητα να διεκδικούν την προσοχή από τους γονείς τους και μπορεί να δούμε έντονες ή ακραίες συμπεριφορές για να το καταφέρουν αυτό. Όμως με ποιο τίμημα και με ποιο όριο. Από πρόσφατες έρευνες σε ορφανοτροφεία της Ρουμανίας γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή, ακόμα και τα παιδιά που προσπαθούν να συνδεθούν με τους ενήλικες, μπορεί να τα παρατήσουν και να σταματήσουν τις προσπάθειες σύνδεσης.
Μήπως λοιπόν την επόμενη φορά που θα “αγχωθούμε” για τον χρόνο που ξοδεύουν τα παιδιά μας στα κινητά και τους υπολογιστές να αναρρωτηθούμε, εμείς τι παράδειγμα δίνουμε και πόσο “εύκολα” ελέγχουμε την συμπεριφορά μας;
source: The Atlantic
Σχόλια